ニコラ・レウスネル『黄金級エンブレムを集めた特異の書」
書誌事項 | |
著者名 | Nikolaus Reusner (1545-1602) |
書名 | Emblemata Nicolai Reusneri ic. partim ethica, et physica : partim vero historica, ac hieroglyphica, sed ad virtutis, morumque doctrinam omnia ingeniose traducta: et in quatuor libros digesta, cum symbolis ac inscriptionibus illustrium ac clarorum virorum. Quibus agalmatum, sive emblematum sacrorum liber unus superadditus |
出版・頒布事項 | Francoforti : I. Feyerabendt for S. Feyerabendt, 1581 |
形態事項 | 12[13] l., 371 p : woodcut t.p., ill. & borders ; (4to) |
注記 | Microfilm |
学術情報 | |
本文言語コード | ラテン語 |
本名は、ニコラエウス・バッサエウス・フランクフォルトNicolaeus Bassaeus Francfort。
アルチャート同じくローマ法の専門家。主著『小学芸』Mikrotechneでは、ローマ法と他の諸法との関係(中世の封建法、『聖書』のなかの政治法)論じている。また、当時の法学者がローマ文化全体からローマ法を考えていたために、文化知識への造詣があったが、レウスネルも、古代ローマからの家系をたどった系譜・名前にかんする書物『バシリコーン』Basilikonがある。
作品 『道徳エンブレム』
AD LIBRVM.
DE D. IOANNE FICHARDO IVRISCONSVLTO, V. CL.
QVid tantum, Liber, ire concupiscis
Foras? nec metuis malignorum
Ronchos, nec mala probra Zoilorum?
Aut vulgi inuiduli allat rationes?
Quod vilem cito raptus in tabernam,
Oliuas madida teges papyro:
Aut thuri, piperique quod cucullos,
Aut scombris tunicas dabris molestas:
Ni vindex tibi sit bonus paratus,
Cuuis auribus Atticis proberis.
Quaris, quis? tibi magnus ille vindex
Sit doctus, moneo, Fichardus: vsquam
Quo nil candidius, benigniusque,
Aut exactius est, politiusque.
Cui si quis placet, omnibus placebit:
Illo vindice, Zoilus quiescet.
AD ILLVSTREM, ET GENEROSVM DOMINVM, DOMINVM ADAMVM A DIETRICHSTEIN, BARONEM AD
Hollenburg, & Finckenstein, &c. Sacratissimi Imperatorii Palatii praefectum, & Consiliarium S. Caes. Maiest. intimun, &c.
Jeremia Reusneri Leorini Prafatio.
DVo SVNT vincula societatis humanae: ratio nimirum, & oratio. Quarum illa est mentis quasi lux quaeda, lumenque; vitae: haec vero interpres, indexque; rationis; & morum in animo reconditorum veluti effigies quaedam, & simulacrum: vtraque autem bene adhibita, fit perfecta virtus: quae nominatur rite sapientia: quae vna est custos hominis, & procreatrix; rerumq; omnium in vita moderatrix: qua nihil a Deo immortali vberius, aut praestabilius hominum generi datum est. Sed instrumenta quidem rationis, orationisque; perficiendae, & quasi adolescendae, nulla habemus alia meliora, quam vitae, morumque; praecepta salutaria, & exempla: quae non solum animos hominum concitant cohortatione sua ad studium cognoscendae, percipiendaeque; virtutis: quae summa est sapientia: verum etiam lumina orationis, & velut oculi sunt quidam eloquentiae: cuius sane rei magnae, & gloriose, quantulumcumque possederis, fuisse participem, non minima laus putanda est. Quo in genere cum alii excelluerunt Philosophi, & oratores: tum vero maxime Poetae omnium temporum: qui non modo aliorum sapienter dicta, sed & recte facta quam plurima literaru monimentis prodiderunt: quae a primis statim annis cognoscerent adolescentes, vt iis aliquando viri iam facti vterentur in consultatione, ac deliberatione rerum maximarum: quod Aeschines monet in oratione sua contra Ctesiphontem. Ex quo non immerito Possin nominat Strabo primam Philosophiam, solamque; sapientiam: quae vitae sit dux quaedam, & magistra morum: & virtutis indagatrix, expultrixque; vitiorum: omniumque; actionum, & affectionum moderatrix: cuius doctrinae tanto maior sit commendatio, quanto ea maiore cum voluptate, & suauitate coniuncta est: in quo non minima eius laus posita esse videtur. Scitum enim Horatianum illud est:
Aut prodesse volunt, aut delectare poeta:
Aut simul & iucunda, & idonea dicere vita.
Omne tulit punctum, qui miscuit vtile dulci;
Lectorem delectando, pariterque monendo.
Sic Socrates dissidium illud mentis,
linguaeque vehementissime execrabatur. Neque illud profecto iniuria.
Non satis est pulcra esse Poemata: dulcia sunto:
Et quocunque volunt, animum auditoris agunto.
Verum enimuero haud scio, an quicquam ad
voluptatem, & delectationem animorum conciliandam aptius sit, aut
accomodatius: quam pictura cum Poesi coniuncuta: quarum artium mutua quedam,
& naturalis est cognatio, atque conspiratio: quae duo precipuos sensus in
homines mirifice capiunt, atque; afficiunt.
Ex hoc genere sunt Emblemata: in quibus, praeter rerum maximarum symbola, & argumenta, artes illae duae germanae quodammodo, & cognatae, mirabili quodam nexu inter se colligatae, copulataeque; sunt; pictura nimirum, & poesis: quarum vna interpretatur alteram: & cum singulari quadam voluptate, optimam & viuendi, & dicendi rationem demonstrat. Siquidem in his sunt, praeter egregia vitae, morumque; praecepta, & exempla, vt Lucilius ait,
Tam lepide lexes composta, vt tesserula omnes
Arte, pauimento, atque emblemate vermiculato.
Quare nemini mirum videri debet: tot
praestantes, ac eruditos viros omnibus aetatibus hoc scribendi genere tantopere
fuisse delectatos: in quorum numero sunt And. Alciatus, P. Costalius, B.
Anulus, Achil. Bochius, Cl. Paradinus, Th. Beza, Ioan. Sambucus, Adr. Iunius,
& alij nonnulli: quorum praeclara ingenij monimenta mandata literis
exstant, ad memoriam posteritatis sempiternam. Fuit vero horum studiorum non infelix,
vt ego arbitror, aut imperitus imitator, atque aemulus Nicolaus Reusnerus
Iureconsultus: frater meus Germanus: qui inter alia infinita opera sua, in omni
genere doctrinae hactenus elaborata: libros aliquot Emblematum composuit:
idque; horis succisiuis potissimum: vt & ocium suum literarium, cum a
negocio vacaret, recte collocaret: & studia sua grauiora hoc veluti
condimento temperaret. Quanquam autem nolo de his arroganter quicquam
pronunciare: neque; etiam disputare volo: vtru Emblematum nomine censeri omnia
debeant; quae ex Poematis ipsius (quorum libri XXIIX. In luecem Basilee nunc
prodeunt) in hunc ordinem a me sic digesta sunt: tamen pleraque satis concinna,
& festiua, omnique; lepore, ac venustate, & praesertim doctrinae
grauitate conferta: &, nisi fallor, luce memoriaque; digna esse spero, vel
plane potius confido. Neque ego sane multum vereor aliorum obtrectationem,
& inuidiam: cuius mores esse ait Martialis: praeserat antiquos semper vt
illa nouis.
M.D.XXC.